Een anatomisch beenlengteverschil houdt in dat de afstand tussen het bekken en de enkel in het ene been anders is dan in het andere been. Dit komt vaak voor. De helft van alle volwassenen heeft een minimaal beenlengteverschil.
Een beenlengteverschil hoeft niet steeds klachten met zich mee te brengen omdat het lichaam zelf ook de scheefstand kan compenseren. Het lichaam zal zich altijd proberen aan te passen door spiergroepen aan te spannen om zo een balans te vinden. Door deze spanningsverschillen ontstaat een asymmetrische opbouw van de wervelkolom (scoliose). Als gevolg van deze scoliose kunnen spanningen ontstaan met gevolgen naar de rug, nek en schouder. Het is zaak om eerst de oorzaak van de scheefstand te bepalen alvorens tot behandeling over te gaan.
In sommige gevallen is het verschil in de stand van de voeten een gevolg van een structureel beenlengteverschil en zal één voet bijvoorbeeld verder inzakken om zo de scheefstand zelf te compenseren. In dit geval zal bij correctie de scheefstand alleen maar toenemen en zal de andere zool en/of schoen verhoogd moeten worden om beide bekkenhelften weer op hoogte te krijgen.
Na uitgebreid klinisch -en biomechanisch onderzoek kan de podoloog opsporen of er een anatomisch of functioneel beenlengteverschil aanwezig is en of er verder onderzoek noodzakelijk is alvorens over te gaan tot de opstart van podologische zooltherapie.
Kinderen met een beenlengte verschil worden behandeld als er een verschil is van minimaal twee centimeter, of als bij een verschil van minder dan twee centimeter de knie, heup, rug en/of hoger gelegen segmenten nadelig beïnvloed wordt.